Al meer dan 20 jaar geleden ben ik afgestudeerd als klinisch psycholoog. De aggregaatsopleiding had ik er ook bijgenomen, je weet maar nooit, evenals een cursus Spaans. Dit laatste maakte het mogelijk om een deel van mijn stage in een polikliniek in Madrid te doen. Het eerste gedeelte had ik afgewerkt in de psychiatrische kliniek van de (toen nog) Broeders Alexianen in Tienen, op de afdeling voor alcohol- en drugsverslaving. Een diploma maatschappelijk assistent had ik al op zak. Als stage hiervoor werkte ik een half jaar met migrantenjongeren in jeugdhuis Meulenberg (Houthalen).
Na het afwerken van een onderzoeksproject aan de K.U.Leuven, heb ik meer dan 10 jaar Nederlands aan Anderstaligen gegeven binnen basiseducatie Leuven. We waren dagelijks in contact met personen getraumatiseerd door oorlog, vervolging, noem maar op.
Na moederschap, verhuis en een degelijke omscholing, heb ik een ‘carrière’ als juwelenontwerpster opgebouwd die ik nu langzaam afbouw maar niet van plan ben stop te zetten. Nooit zo hard gewerkt als de laatste 10 jaren … maar ontzettend leerrijk, en … wat een voldoening!
Van 2010-2013 heb ik de opleiding Somatic Experiencing Practitioner gevolgd. Sinds 2014 assisteer ik in de opleiding in Spanje, en sinds 2016 eveneens in Mexico. Het gaat om een 3-jarige, diepgaande opleiding voor shock- (en ontwikkelings) traumabehandeling, en de (mogelijke) invloed van trauma bij syndromen. Een basisvereiste is dat je als deelnemer de manier van werken ‘aan den lijve’ ervaart. Opmerkelijk hoe alle puzzelstukjes op hun plaats vielen/vallen. In België zijn we slechts met een handjevol mensen die deze expertise aanbieden (lees meer). Binnen dit model kaderen extra workshops rond schaamte en schuld, en traumawerk bij vluchtelingen, resp. slachtoffers van (terroristische) aanslagen.
Verder heb ik ook een 6-daagse ACT-opleiding gevolgd. ACT of Acceptance and Commitment Therapy is één van de nieuwe therapievormen binnen de gedragstherapie.
Het doel van ACT is een waardevol leven leiden, leven op een manier die overeenkomt met wat je belangrijk vindt en waar je energie van krijgt. Het helpt je om bewuster te leren leven en meer uit het leven te halen dan wat je nu doet.
Ik werk nu als erkend, zelfstandig psycholoog in mijn thuispraktijk.
Tussen de regels
Naast het feit dat dit een indicatie geeft over mijn basis, staat een minstens even belangrijk deel van mijn verhaal tussen de regels, met als rode draad ‘trauma’.
Enkele toevoegingen, kort, want het boeit me nog nauwelijks om over mijn schouder te kijken.
Ik ben de vijfde uit een gezin met zeven kinderen, waarvan 5 jongens, en ouders die puberden tijdens de oorlogsjaren. Het was bepaald geen gunstige uitvalsbasis.
Opgegroeid ben ik op Meulenberg, wat letterlijk en figuurlijk mijn ‘zicht op de wereld’ mee gevormd heeft wat betreft geuren, kleuren, klanken, smaken, … van onschatbare waarde, dit stuk.
Daarna volgen jaren met periodes van ziek-zijn, met diepe putten, donkere dagen en slapeloze nachten, mentale en fysieke pijn, leegtes voleten of soms verzuipen, twijfel, onrust, vermoeidheid, veel nutteloze medicatie, vernederende onderzoeken, hypothetische diagnoses, onbegrip, weinig tranen, (schijn)hardheid, schreeuwen zonder klank, woorden zonder verhaal, angst, eenzaamheid, opstandigheid, hyperalertheid, ontelbare vraagtekens …
Belette het mij om ‘in de buitenwereld’ te functioneren? Ja en… neen, want gelukkig zijn er parallel altijd hulpbronnen aanwezig, zowel inwendig als uitwendig, ook al ‘zie’ je ze op momenten niet. Ook mijn verhaal is niet volledig zonder het vermelden van vriendschap, liefde, een luisterend oor, een hand om vast te houden, lachen, véél lachen, samen lekker eten (maken), muziek en dansen, hulp bieden en krijgen, de honden, de wandelingen in de natuur, de reizen met die enkele maanden in Ghana als uitschieter, boeken, studies en opleidingen, de babbels, creatief bezig zijn, de zon op mijn huid, Spanje en Spaans, yoga en Tai Chi,… en als kers op de taart: mijn dochter.
Samengevat: ik ben een mens, dus mét littekens. Soms jeuken ze nog. Waarschijnlijk omdat ik blijf groeien …
